Χμμ… Χωρίς τα τακούνια μου η αιχμηρή γλώσσα μου δεν ταιριάζει. Με ρόμπα και κάλτσες ο κοφτερός λόγος μου συναρμολογεί την εικόνα μιας ξιπασμένης. Όχι. Μοιάζω αδύναμη. Χρειάζομαι τα δωδεκάποντά μου. Τότε μπορώ να λέω ό,τι θέλω και να μοιάζω έξυπνη, δυναμική, δυνατή, ντίβα, μαντάμ, σνομπ, επικίνδυνη. Το μπλα μπλα μου χωρίς τακούνια δεν ταιριάζει. Και δεν μιλάω. Σιωπώ. Και σαφώς τα αποτελέσματα είναι καλύτερα. Λέω να τα κρατήσω.
Μετά την καραντίνα, τότε που θα φορέσω ξανά τα όπλα μου κάτω από τις φτέρνες μου, λέω να διατηρήσω τη σιωπή. Αν μια γυναίκα φορώντας δωδεκάποντα, ανοίγοντας το στόμα της μοιάζει δυναμική, σκέψου τι θα μοιάζει χωρίς ήχο. Wow! Λες; Λες να περπατάω και ο μόνος ήχος που θα ακούγεται να είναι τα τακούνια μου; Λες; Και μετά να κάθομαι απέναντί του και απλά να κοιτάω; Λες; Λες απλά τα όπλα μου να έχουν εικόνα, αλλά όχι ήχο; Λες μετά την καραντίνα να βγω οπτικό υπερθέαμα και όχι οπτικοακουστικό; Χμμ… Θα μπορέσω; Θα μπορέσω να ράψω το στόμα μου και να λέω τα απαραίτητα ή θα τρελαθώ;
Θα μπορέσω να τον κοιτάω στα μάτια και να απαντώ με Ναι, Όχι, Ίσως. Μάλιστα. Αχ. Μη. Πολύ. Καθόλου. Μονολεκτικά. Με κραγιόν και eyeliner. Με παραγεμισμένα δωδεκάποντα, που δεν πυροβολούν -συνειδητά. Σιωπή. Ναι, οι σφαίρες θα υπάρχουν. Οι εικόνες, η παρατηρητικότητά μου, οι συμπεριφορές, τα αποτελέσματα, θα δημιουργούν λέξεις. Οι λέξεις θα υπάρχουν. Αλλά μήπως να μην τις πω; Μήπως να τις καταπιώ; Μήπως να μην μιλήσω; Μήπως η σιωπή σετάρεται καλύτερα με τους δώδεκα πόντους που στηρίζουν το υπεράνω μου; Χμμμ… Θα αντέξω; Θα κρατηθώ; Έχω και κοφτερό μάτι πανάθεμά με! Έχω και οξυμένη παρατηρητικότητα, γαμώτο. Και ένστικτο και τσεκαρισμένη διαίσθηση. Πώς θα γίνει να μείνω στην εικόνα χωρίς να βάλω λεζάντα; Επαγγελματική διαστροφή. Δεν ξέρω. Πάντα όμως στα περιοδικά, η εικόνα χρειαζόταν λεζάντα. Στη ζωή; Βρε λες; Λες να βγω από την καραντίνα μονολεκτική; Χωρίς λεζάντες;
Λες; Ίσως. Μπορεί. Μπα. Μπου. Σκάσε. Σκάσε εσύ. Να, αυτά προσπαθώ να αποφύγω. Τι απαντάς στο Σκάσε μονολεκτικά;
-Τι θα έλεγες για ένα απλό: ok;
-What?…
-Τι θα έλεγες για ένα απλό, εντάξει -στα ελληνικά το ok. Ή τι θα έλεγες να έσκαγες επιτέλους και να μην έλεγες τίποτα.
Σκάσε. Για να στο λέει ο άλλος κάτι θα ξέρει, κάτι θα θέλει, θα έχει τους λόγους του. Σιωπή. Αυτοφίμωση.
-Πώς νιώθεις; …. Πώς νιώθεις; …. Πώς νιώθεις καλέ, μίλα…
-Ok.
-Και;
-Τι και… Με γαργαλάνε οι λέξεις στα τακούνια μου. Πώς θα τις καταπιώ;
-Να τις καταπιείς.
-Να βγάλω και τα τακούνια μου γιατί με κούρασαν;
-Όχι. Ένα θα βγάλεις. Ή το σκασμό ή τα τακούνια σου. Διάλεξε. Και τα δύο δεν γίνεται.
Μισό να σκεφτώ. Αν βγάλω το σκασμό και φοράω τακούνια, θα σκάσω, θα πονάει η μέση μου, θα πονάνε τα πόδια μου, αλλά θα δείχνω μια κουκλίτσα. Αν βγάλω τα τακούνια μου και δεν βγάλω το σκασμό, δεν θα σκάσω, θα λέω ό,τι θέλω, θα πυροβολώ με λέξεις, θα τους βάζω όλους στη θέση τους, δεν θα πονάνε τα πόδια μου, δεν θα πονάει η μέση μου, δεν θα δείχνω μια κουκλίτσα, αλλά δεν θα με πνίξουν οι σκέψεις. Χμμμ…
Χμμ… ξανά. Οι λέξεις φέρνουν λέξεις. Οι κουβέντες φέρνουν απαντήσεις. Και οι απαντήσεις κι άλλες λέξεις. Και οι λέξεις κι άλλες σκέψεις. Και όλο θα μιλάω. Και όλο θα μιλάω. Και όλο θα μου απαντάνε. Και άκρη δεν θα βγαίνει. Και όλο θα μιλάμε. Και δεν θα προλαβαίνουμε να νιώθουμε. Κι αν δεν νιώθουμε δεν ζούμε. Κι αν δεν ζούμε, δεν γίνεται να φοράμε τακούνια. Άρα;
Αυτό διαλέγω. Θα ζω.
Ξένια Ιωάννου
tiramishoe 