Είμαι ένα αυστηρό ankle boot. Τα τακούνια μου είναι αιχμηρά. Το ίδιο και οι λέξεις μου. Η ειλικρίνειά μου ωμή και το δέρμα μου πανάκριβο. Το χρώμα μου είναι το μαύρο. Και έχω γωνίες. Είμαι μυτερή. Κομψή και διαχρονική. Περπατάω σταθερά και περήφανα. Ακούγομαι. Με αναγνωρίζουν από μακριά. Ακούγονται τα τακούνια μου. Όταν θέλω δεν ακούγονται. Περπατάω στις μύτες. Είμαι δωδεκάποντη γκόμενα και οι γυαλάδες μου είναι καλά κρυμμένες. Πριβέ. Γελάω δυνατά, γελάω συχνά και σετάρομαι υπέροχα με ό,τι θέλω και μόνο. Αν δεν θέλω το δείχνω. Κοφτά και αιχμηρά. Συμμετρικά και to the point. Ευδοκιμώ τη νύχτα. Τα δωδεκάποντα άλλωστε δεν ταιριάζουν στα πρωινά. Εκτός κι αν είναι τα πρωινά που κάπου έχω ξεμείνει. Ή μείνει. Δεν θα μπορούσα να είμαι γόβα γιατί δεν είμαι τόσο κλασική. Έχω τις κλασικότητές μου, αλλά κατά βάση δεν είμαι κλασική. Όχι. Δεν είμαι η κλασική γκόμενα που φαντάζεσαι. Με λες ροκ. Ροκ προσωπικότητα σίγουρα. Αυστηρό, κομψό, διαχρονικό, κλασικίζον ankle boot με ένα twist. Twist τρέλας, διαστροφής, σπανιότητας, ιδιαιτερότητας… όπως θέλεις πες το. Μπορείς να το πεις και ηλιθιότητας. Δεν παρεξηγούμαι. Σχεδόν ποτέ. Το μόνο που παρεξηγώ, σχεδόν πάντα, είναι το κακό γούστο και την κακή αισθητική. Και είναι κακής αισθητικής οι κινήσεις και οι συμπεριφορές σου που δεν χαρακτηρίζονται από ανωτερότητα να ξέρεις. Ναι, είμαι σνομπ. Σνομπάρω τους αγενείς, σνομπάρω όσους έχουν εμμονή με τη σημαντικότητά τους και σνομπάρω όσους πλασάρουν την ανεπάρκεια και τη μετριότητά τους ως υπεραξία. Οπλίζω τα στιλέτα μου και πυροβολώ. Μπαμ. Εκεί που πονάει. Στη λεπτομέρεια που νομίζει ότι κανείς δεν βλέπει. Εγώ τη βλέπω. Είμαι Παρθένος. Βλέπω μόνο τις λεπτομέρειες. Η ζωή μου είναι ένα σύνολο από άπειρες λεπτομέρειες. Οι χοντράδες δεν με ενδιαφέρουν. Μερικές φορές ούτε το γενικό πλάνο. Αυτό είναι κάτι που προσπαθώ να διορθώσω γιατί δέντρο δέντρο δεν κατάφερα ποτέ να φτιάξω δάσος. Και αυτό το δάχτυλο, που μου έδειχνε το δάσος, είχε βαμμένα νύχια και δεν μου αρέσουν τα βαμμένα νύχια. Εκτός από σπάνιες εξαιρέσεις. Που θα γίνουν κόκκινα, κατακόκκινα και για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Anyway… δεν μας απασχολεί αυτός τώρα. Δικό μου θέμα. Το δάσος. Αυτό είναι το θέμα μας. Πού όπως κατάλαβες για άλλη μια φορά το έχασα. Στόχος μου είναι να το βρω. Γιατί το δάχτυλο το βρήκα. Και του επιτέθηκα με ασετόν. Και τώρα δεν μου τραβάει το μάτι. Τώρα κοιτάω το δάσος. Το οποίο δεν θα περπατήσω φυσικά, γιατί είμαι δωδεκάποντο, στιλέτο. Αιχμηρότατο και λεπτότατο. Άρα; Θα περπατήσω μόνο στην παραλία, κρατώντας τα στα χέρια. Έχω περπατήσει και φορώντας τα, αλλά αυτό είναι πονεμένη ιστορία και γελοία περιπέτεια. Να είναι καλά ο κολλητός μου!
Τι έλεγα; Α ναι. Είμαι των άκρων. Οπότε όταν δεν είμαι ankle boot, δεν είμαι τίποτα. Είμαι ξυπόλητη. Τρελαίνομαι να περπατάω ξυπόλητη. Παντού. Και στα κάρβουνα, αν θέλεις να μιλήσουμε και λίγο για τα γκομενικά μου. Και στους δρόμους, αντίθετα στους νόμους. Και στις παραλίες και στο σπίτι. Και σχεδόν πάντα, περπατάω στις μύτες. Σαν να φοράω αόρατα τακούνια. Σαν να μου έχουν σφινώσει ένα αόρατο φαλλικό σύμβολο στις φτέρνες μου. Άλλο και τούτο… Αν θες να ξαναμιλήσουμε για τα γκομενικά μου. Και αφού συνεννοηθήκαμε, θα κλείσω λέγοντας ότι λατρεύω το τιραμισού.
Το γιατί θα το πούμε κάποια άλλη στιγμή. Γιατί τώρα πρέπει να ακονίσω τα τακούνια μου… Με περιμένουν.
Φιλιά και χάρηκα. Να ξανάρθεις. Θα χαρώ να σε ξαναδώ!
Ξένια
tiramishoe 