Ακούς; Ακούς μελωδίες; Ο ουρανός είναι, ο ήλιος που ετοιμάζεται να πέσει για ύπνο, αφού χρωματίσει με το κέφι του το από πάνω μας. Τα σύννεφα χορεύουν κι εγώ ετοιμάζομαι να ανοίξω ένα μπουκάλι κρασί.
Είμαι στην καραντίνα μου. Και για κάποιο λόγο κάθε φορά που στέλνω sms με τον αριθμό 2 για μετακίνηση σε κατάστημα τροφίμων, ξεχνάω να αγοράσω κρασί. Δεν ανάβω και το τζάκι πια. Δεν πειράζει. Ας ξέχασα.
Εύχομαι όμως, κάθε βράδυ σχεδόν, να είχα ένα ποτήρι κρασί. Άλλες λιμπίζομαι κόκκινο. Γιατί η διάθεσή μου είναι πιο μεστή, πιο αποφασισμένη, πιο συναισθηματική, πιο συμπαγής. Δεν διαβάζω, δεν βλέπω τηλεόραση, δεν ακούω μουσική. Απολαμβάνω τη σιωπή. Τη σιωπή έξω μου και τη σιωπή μέσα μου. Κι ένα κόκκινο κρασί με τις τανίνες του θα σετάρονταν υπέροχα με αυτήν τη μεστή, ώριμη σιωπή. Χωρίς φαντάσματα, χωρίς τίποτα. Εισπνοή, εκπνοή. Απλά. Σκέτα. Και κάπου εδώ θα ταίριαζε μια γουλιά κόκκινο κρασί.
Άλλες πάλι, θέλω λευκό. Με ένα καλό βιβλίο, με λίγο μουσική υπόκρουση, με λίγες περιττές όπως αποδεικνύονται σκέψεις. Πιο ανάλαφρα, πιο παιχνιδιάρικα, πιο ευκολόπιοτα. Ένα τηλεφώνημα, μερικά μηνύματα, κάποια ξεκαρδιστικά γέλια από απόσταση, μερικές εγκεφαλικές λοξοδρομήσεις που σύντομα βρίσκουν το δρόμο τους πίσω, μερικά αναμμένα κεριά, μια γεμισμένη μπανιέρα, δυο χαζές χορευτικές φιγούρες με το μπουρνούζι και εσωτερικά γέλια.
Το κρασί με μαλακώνει. Με κάνει πιο γλυκιά. Εκ φύσεως αιχμηρή, οι γωνίες μου αμβλύνονται με το λευκό κρασί. Χαμογελάω και είμαι πιο προσιτή στο σύμπαν. Cheers!
Άλλες πάλι, πιο σπάνιες, ο ουρανίσκος μου αναπολεί ροζέ κρασιά. Αν και δεν ήρθε ακόμα ο καιρός του. Το προτιμώ τα καλοκαίρια μου. Εκεί που τα όνειρα γίνονται πιο ροζ, πιο παστέλ. Οι απαιτήσεις υποκλίνονται στις επιθυμίες, στο μυαλό παίζει μια αρχαιοελληνική λύρα και το ηλιοβασίλεμα κλείνει το μάτι στο ποτήρι σου. Εκεί, με ένα ροζέ, ερωτεύεσαι. Όποιον. Ό,τι. Δεν έχει σημασία. Θα σου έχει περάσει μέχρι αύριο. Μπορεί και όχι. Ροζέ είναι αυτό. Με φινέτσα, κομψότητα και θηλυκή σαγήνη. Όχι, δεν θέλω να πιω ροζέ με την κάλτσα. Θέλω να φοράω πέδιλα, ψηλοτάκουνα. Θέλω να φοράω αέρινα υφάσματα. Θέλω να ακούω μουσικές καλοκαιρινές και να αναστατώνει το μέσα μου αυτό το σωτήριο αεράκι που παίρνει μαζί του όλα τα βάσανα που κουβαλάμε στις αποσκευές μας τα καλοκαίρια για να τα ξεπλύνει η αλμύρα.
Θα πιω ροζέ τελικά. Για το καλό φενγκ σούι. Για να ερωτευθώ μόνη μου. Έχω ανάγκη αυτό το παστέλ χάδι στον ουρανίσκο μου και αυτόν το ρομαντισμό στον κυνισμό της καραντίνας μου. Να ροζίσει η καρδιά μου και να ξεστρατίσει σε μελωδίες και σε όνειρα. Ευχές και επιθυμίες.
Αλλά δεν έχω κρασί. Συγγνώμη. Δεν είχα κρασί.
Τώρα έχω. Η Καρούλιας team, με σκέφτηκε. Δημοσιογραφική ευλογία λέγεται αυτό και σωστές γνωριμίες. Σας ευχαριστώ. Τα βράδια μου, μεταφέρθηκαν πια στη βεράντα, και είχα ανάγκη ένα ποτήρι κρασί. Ένα ποτήρι καλό κρασί. Γιατί είμαι κι από αυτές… Χαχαχαχα! Ξιπασμένη, απαιτητική και μη διαπραγματεύσιμη, στις ποιότητες. Οι ποσότητες δεν με ενδιαφέρουν.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Τι σε νοιάζουν θα μου πεις… που εγώ απόψε το βράδυ θα πιω ροζέ, αύριο λευκό και μεθαύριο κόκκινο κρασί; Δεν σε νοιάζει καθόλου. Δικό μου το ποτήρι, δικό μου και το cheers. Για πάρτη μου.
Αυτό που σε νοιάζει και θέλω να κρατήσεις από αυτό το κείμενο είναι την ευχή. Την ευχή που έκανα από το στομάχι μου και πήρε μόλις λίγες μέρες για να πραγματοποιηθεί. Γιατί αν θέλεις κάτι πάρα πολύ, έρχεται. Αν δεν έρθει, όσο κι αν σου φαίνεται σουρεάλ, δεν το θέλεις τόσο, και απλά δεν το έχεις καταλάβει.
Κάνε έναν απολογισμό και σκέψου. Σκέψου κάτι που ευχήθηκες και έγινε. Σκέψου τώρα ΠΩΣ το ευχήθηκες. Σκέψου πόσο ενεργό ήταν το στομάχι σου, το είναι σου. Και τσουπ έγινε. Γιατί το ευχήθηκες με την ψυχή σου και με όλο σου το συναίσθημα.
Εγώ ευχήθηκα για ένα ποτήρι κρασί. Και μου ήρθαν τρία μπουκάλια. Ένα λευκό, ένα κόκκινο κι ένα ροζέ. Για να διαλέξω. Γιατί το μαγικό μου τζίνι, όταν ευχήθηκα δεν ήξερε τι απόχρωση προτιμούσα. Και μου τα έστειλε όλα. Ευχήθηκα επίσης και για κάτι άλλο. Που δεν ήρθε ποτέ… Χαχαχαχαχα!
Ξέρεις ποια είναι η διαφορά; Για το κρασί ευχήθηκα με την καρδιά μου. Για το άλλο, ευχήθηκα με το μυαλό μου. Το στομάχι μου δεν συμμετείχε στη διαδικασία. Κι αυτό το κατάλαβα όταν αναρωτήθηκα γιατί το ένα έγινε και το άλλο όχι. Πιο εύκολο ήταν το άλλο. Ναι, αλλά το κρασί ήθελες, κουκλίτσα μου!
Το μυαλό έβαλε την ουρά στα σκέλια και αποχώρησε. Άνοιξα το κρασί και ήπια στην υγειά μου. Ξέρω τι εύχομαι τελικά. Και οι σωστοί άνθρωποι ακούνε τις ευχές μου. Τρία boutique οινοποιεία κινητοποιήθηκαν για να πραγματοποιηθεί η ευχή μου. Να είστε καλά. Την ευχή μου να ‘χετε… 😉 Στην υγειά σας και στην υγειά όλων θα πιώ.
Αμήν.
Είπε και κατέβασε το διακόπτη του μυαλού. Για απόψε θα κρατήσει μόνο τη λύρα. Γκλινγκ…Γκλινγκ…
Ξένια Ιωάννου
Artwork by ASPASIA
tiramishoe 