Ήταν τόσο όμορφος. Μα, τόσο όμορφος. Τον είδα και με χτύπησε κεραυνός. Πάγωσα. Κέρωσα. Ταρακουνήθηκα σύγκορμη. Ήπια δυο ποτά, τον χτύπησα με το ρόπαλο και τον πήρα στη σπηλιά μου. Άνοιξα τα πατζούρια το πρωί, άνοιξε τα μπλε μάτια του και μπήκε όλο το φως του ήλιου στο σπίτι και στη ζωή μου. Χαχαχαχαχαχα… Κούνια που με κούναγε!
Πόσο δυνατά μπορώ και γελάω τώρα όταν από απόσταση τόσων χρόνων συνειδητοποιώ τη χαζομάρα που με έδερνε. Ξεκαρδίζομαι πραγματικά με τη γελοιότητα του είναι μου. Όλου του είναι μου.
Ήταν κούκλος. Τόσο κούκλος που οι γυναίκες μαζεύονταν γύρω του σαν μελίσσι. Υπνωτισμένες. Κι εγώ! Αλλά η φυσιογνωμία του ξεγελούσε. Ή εγώ απλά με ξεγελούσα. Γιατί έτσι. Γιατί ήθελα. Γιατί το είχα ανάγκη. Ήταν ο ένας και μοναδικός που κέρδισε το casting. Ταίριαζε στο ρόλο που κουβαλούσα μέσα στο μυαλό μου. Αυτό ήταν. Ακριβώς όπως τον είχα φανταστεί. Ψηλός, αδύνατος, με ωραίο χαμόγελο και καλοσυνάτο, σέξι, αρρενωπό βλέμμα.
Ξανά στην κούνια… που με κούναγε.
Συνήλθα. Μετά από πολλές ομολογουμένως πτώσεις από την κούνια του ίδιου άντρα. Με έσπρωχνε κι αντί να πάω ψηλά και να ξεκαρδιστώ από ευτυχία, μου έριχνε μία και με πετούσε στο χώμα. Σηκωνόμουν. Τον κοιτούσα, παγιδευόμουν στην εικόνα του που τόσο πολύ ταίριαζε με τις ιδανικές φαντασιώσεις μου και έλεγα δεν μπορεί. Έβρισκα στα γρήγορα μια εις βάρος μου δικαιολογία, το ξεχνούσα, τον συγχωρούσα, έλεγε κατά λάθος, έλεγα εγώ δεν κρατιόμουν καλά από την κούνια και ανέβαινα ξανά. Πιο ψηλά, πιο ψηλά, φώναζα. Κι όσο πιο ψηλά, τόσο πιο οδυνηρή η πτώση.
Μπα! Αποκλείεται. Θα πετάξω μια μέρα. Δεν μπορεί.
Κι όμως μπορεί.
Ο έρωτας τυφλώνει. Σαν τη μ@λ@κί@. Τον βλέπεις, σε βαράει αστραπόβροντο στον εγκέφαλο και θολώνει το βλέμμα σου. Γίνεσαι μύωψ. Ονειροβατείς. Εθελοτυφλείς από ανάγκη.
Έχεις τόσο ανάγκη αυτό που βλέπεις να είναι αυτό που νομίζεις και αυτό που ελπίζεις, που του φοράς ένα κοστούμι που δεν είναι καν το νούμερό του. Τον στενεύει. Ή του πέφτει μεγάλο. Όπως και να ‘χει, δεν του κάνει. Παρεξήγησες. Τη φυσιογνωμία.
Γιατί τα γεγονότα είναι ξεκάθαρα. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΛΠΙΖΕΙΣ. Είναι αυτός που θα ήθελες να είναι, αλλά ΔΕΝ είναι. Και αρνείσαι να το παραδεχθείς. Γιατί δεν θέλεις. Γιατί τον θέλεις. Και βασανίζεσαι. Και χάνεις το χρόνο σου. Χάνεις το μυαλό σου. Χάνεις τον εαυτό σου.
Πέφτεις από την κούνια που σε κούναγε και γεμίζεις μώλωπες, γρατζουνιές και πληγές την ψυχή σου. Δεν σου φέρεται έτσι όπως θα ήθελες να σου φέρεται, δεν σου μιλάει έτσι όπως θα ήθελες να σου μιλάει, δεν σε κάνει ευτυχισμένη όπως θα ήθελες να σε κάνει. Αλλά εσύ εκεί. Εμμονικά συνδεδεμένη με την εικόνα του. Αυτός είναι! Όχι δεν είναι. Και τα γεγονότα το αποδεικνύουν. Και το ένστικτό σου για πρώτη φορά σε προδίδει. Αυτός είναι. Όχι δεν είναι. Είναι. Δεν είναι.
Πόσο χαζή. Και πόσο λυτρωτικός ο χρόνος. Σου επιτρέπει να γελάς με κάτι που κάποτε έκλαιγες.
Πόσο ταλαντούχα στο να εθελοτυφλείς. Βλέπεις… δεν απαντάει. Κι αν απαντάει, δεν απαντάει όπως θα ήθελες. Και το παλεύεις. Και βλέπεις ότι δεν θέλει όσο εσύ. Και δεν φεύγεις. Θα γίνει το θαύμα. Χαχαχα… Κούυυυνια, μπέεεεελα, έπεσε η κοπέεεεελα!
Η αλήθεια είναι εκεί. Πάντα εκεί. Μπροστά σου. Και το ψέμα του ωμό. Αλλά το καταπίνεις σαν πανάκριβο σούσι και το μεταβολίζεις με το φόβο μήπως χάσεις το κελεπούρι που τόσο ιδανικά ταιριάζει στο ρόλο που έχεις εφεύρει στο μυαλό σου. Τον υπερεκτιμάς. Κι αν το σεξ είναι καλό, τότε είναι που από απλός μύωψ γίνεσαι τυφλός και κουτουλάς στα ντουβάρια του. Τη μετριότητά του τη μεταμορφώνεις σε τελειότητα. Με φθηνές δικαιολογίες. Παίρνεις το φταίξιμο της αδιαφορίας του και κατηγορείς τον εαυτό σου. Εσύ φταις. Εσύ δεν έκανες. Εσύ φταις. Με αυτά που έκανες, που είπες, που δεν έκανες, που δεν είπες. Και ανεβαίνεις ξανά στην κούνια. Και ξανά τρίβεις τη μούρη σου στο χώμα. Τι δεν καταλαβαίνεις;
Καταλαβαίνεις. Αλλά κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις γιατί δεν σε συμφέρει η αλήθεια. Και μένεις. Και περιμένεις. Τι περιμένεις; Το θαύμα. Και αυτό που έρχεται τελικά είναι ένα πιάνο στο κεφάλι που σε αναγκάζει να συνειδητοποιήσεις. Έρχεται η ζωή και σε τιμωρεί. Γιατί δεν σεβάστηκες τον εαυτό σου.
Και δεν υπάρχει πια κούνια, που ευχαρίστως θα ανέβαινες για άλλη μια φορά. Άααααληλούια.
Δεν νιώθεις έτσι. Νιώθεις το θάνατο. Και είναι που μόλις ήρθε η ζωή. Αλλά εσύ θέλεις να πεθάνεις. Χαχαχαχαχα… Για έναν κατακαημένο όμορφο που δεν ξέρει να φορέσει τα παντελόνια του.
Κι έρχεται εκείνη η μέρα, η ώρα, που ξαναβρίσκεις το φως σου. Βγάζεις τα παντελόνια του και φοράς ξανά τη φούστα σου. Την ισιώνεις και βαδίζεις ατάραχη. Κοιτάς πίσω και συνειδητοποιείς πόσο μεγάλη παγίδα είναι το θέλω σου. Ήθελες τόσο πολύ αυτή η φυσιογνωμία να σου ανοίγει τις πόρτες, να σε αγκαλιάζει τρυφερά και να σε τρέχει στο ηλιοβασίλεμα με κιθάρες και φωτιές που ήταν σαν να το έκανε. Όχι. Αυτό που έκανε είναι να σε αποσυντονίζει με μπερδεμένα μηνύματα, να σε κακοποιεί με αψυχολόγητες συμπεριφορές και σκωτσέζικα ντους, να παίρνει, να παίρνει και να μην δίνει ποτέ και τίποτα. Ίσως καλό σεξ σε κάποιες περιπτώσεις. Ίσως και όχι. Εξαρτάται την ιστορία. Στη δική μου δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική. Ήμουν τόσο ερωτευμένη που τα έβλεπα όλα σωστά και τέλεια. Χαχαχαχαχα…
Χώρισα. Γλίτωσα. Και τώρα που κοιτάω πίσω, συνειδητοποιώ πόσο έφταιγα. Όχι για όλα αυτά που με χρέωνα. Για τα άλλα. Που δεν με χρέωσα και δεν με κατηγόρησα ποτέ. Που δεν σεβάστηκα τον εαυτό μου, που έβλεπα μόνο αυτά που ήθελα. Έκανα την πρόσθεση κι έβγαζα το άθροισμα και το αποτέλεσμα που εγώ ήθελα.
Όχι. Δεν είναι έτσι. Σε μια σχέση, σε μια καθημερινότητα, οι αξίες είναι αντικειμενικές. Αν θέλει, θέλει. Κι αν θέλει, το δείχνει. Αν σε αγαπάει, πράττει. Κι αν είναι ερωτευμένος το ξέρεις. Είσαι ήρεμη. Καμία αγωνία, κανένας φόβος, κανένα άγχος, καμιά παρεξήγηση. Είναι εκεί. Δίνει. Σε προσέχει. Σε έχει έννοια. Σε έχει προτεραιότητα. Θυμάται. Θυμάται πως πίνεις τον καφέ σου, τι σου αρέσει, τι δεν σου αρέσει, τι νούμερο παπούτσι φοράς και πόσο αστεία είσαι όταν ξυπνάς. Ξέρει τι φοβάσαι, τι σου αρέσει, τι δεν σου αρέσει. Σου τηλεφωνεί, κοιμάται δίπλα σου. Είναι εκεί. Και οι άλλες δεν υπάρχουν πια. Κι ας στέλνουν μηνύματα. Δεν απαντάει πια. Και το ξέρεις. Δεν αναρωτιέσαι καν. Το ξέρεις. Από τον τρόπο σου λάμπουν τα μάτια του όταν σε κοιτάει. Από τις λέξεις που χρησιμοποιεί όταν σου μιλάει. Από τις στιγμές, από τα πάντα.
Αυτός ο έρωτας ΔΕΝ τυφλώνει. Και το καλό που σου θέλω είναι να μην κουβαλάς τις φοβίες και τα σημάδια που άφησε ο προηγούμενος γιατί θα τα χαλάσεις όλα. Η μυωπία θα σου μείνει κουσούρι και όλα τα παραπάνω θα τα βλέπεις ανάποδα. Πώς έβλεπες κάποτε τα στραβά ίσια; Ε, τώρα θα βλέπεις τα ίσια στραβά. Ύποπτα. Καχύποπτα. Και θα ψάχνεις δράκους. Που σε βάθος χρόνου θα ανακαλύπτεις ότι δεν υπάρχουν. Κατάλαβες;
Να την προσέχεις την όρασή σου. Να βλέπεις σωστά και καθαρά στις σχέσεις. Γιατί μπορεί να βλέπεις τον μ@λ@κ@ πρίγκιπα από την ανάγκη σου και τον πρίγκιπα υποκριτή από τις φοβίες και τις ανασφάλειές σου. Όχι. Καθάρισε τα μάτια της ψυχής σου πριν μπεις σε μια σχέση, ώστε να ξέρεις ανά πάσα στιγμή πού πατάς και πού βρίσκεσαι. Γιατί τον πρώτο μπορεί να τον κρατήσεις περισσότερο από ότι πρέπει και τον δεύτερο να τον χάσεις πριν της ώρας του, επειδή ο πρώτος σε κατάντησε φοβική και καχύποπτη. Ή συναισθηματικά ανάπηρη. Ή αποφασισμένη ότι δεν θα την ξαναπατήσεις. Χα!
Και την πάτησες. Από την ανάποδη αυτήν τη φορά. Σου ζητούσε να τον εμπιστευθείς, να ανέβεις στην κούνια να σε κουνήσει και να ανέβεις ψηλά κι εσύ είχες τα ψυχολογικά σου. Και δεν ανέβηκες ποτέ στην κούνια. Ειρωνεία ε;
Μπα! Να είσαι ειλικρινής. Να βλέπεις καθαρά και να είσαι ειλικρινής. Κι αν σε αγαπάει πραγματικά, θα σεβαστεί τις πληγές σου και τις φοβίες σου και θα δεχθεί με χαρά, αντί για κούνια να κάνετε τραμπάλα. Μην φοβάσαι. Κι αν έχεις καεί κι από τραμπάλα, πρότεινε την τσουλήθρα. Η παιδική χαρά έχει πολλά παιχνίδια. Αρκεί το βλέμμα του να λάμπει κάθε φορά που σε κοιτάει. Και τότε, μην φοβάσαι τίποτα. Είπε, κι ανέβηκε στην κούνια.
Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα…
Εϊ ψιτ… μην ξεχνάς: Γελάει καλύτερα, όποιος γελάει τελευταίος!
Ξένια Ιωάννου
Photo by me 😉
tiramishoe 