Όταν ήμουνα μικρή, ήμουνα ψηλή. Ακόμα είμαι, αλλά τότε ήταν πρόβλημα. Ξεχώριζα. Προεξείχα. Στην πρωινή προσευχή του σχολείου, το κεφάλι μου πάνω και από των αγοριών. Λάθος. Που το πλήρωσα με απόσταση. Και κάπως έτσι έμαθα να είμαι σνομπ. Δεν με αποφεύγετε εσείς, εγώ σας αποφεύγω. Ψυχολογικό νούμερο ένα. Κράτα λογαριασμό.
Ψυχολογικό νούμερο δύο. Έπρεπε να πάω σε κάτι γενέθλια. Ήμουνα μικρή. Είχα άποψη, αλλά η μαμά μου αποφάσιζε ακόμα για το τι θα φορέσω. Και αποφάσισε να φορέσω ένα τζιν παντελόνι με πολλά φερμουάρ που τότε ήταν το πιο hot trend και ένα λευκό τοπ, αμάνικο, που τελείωνε ακριβώς εκεί που ξεκινούσε το ψηλόμεσο τζιν, κούμπωνε με κουμπιά πίσω, είχε λευκά γαζιά στα τελειώματα και μπροστά punk αισθητικής γράμματα. Δεν θυμάμαι τι έγραφε. Εκείνο που θυμάμαι ήταν πως ξεχώριζα σαν τη μύγα μες στο γάλα.
Γύρω μου παντού φιόγκοι, ροζ βολάν και θαλασσί δαντέλες. Φορεματάκια, κορδελάκια και χαμηλά βλέμματα. Ροζ μαγουλάκια και τούλια. Κι εγώ για άλλη μια φορά προεξείχα. Δεν μου ζήτησε κανείς να χορέψουμε. Και μου μίλησαν ελάχιστα, ίσα από ευγένεια. Προκάλεσα σε όλους μια αμηχανία. Και η μεγαλύτερη μέσα μου. Δεν κούνησα από τον καναπέ. Ήμουν διαφορετικά ντυμένη και ήθελα να το ξεχάσω.
Δεν ήμουν ροζ. Ήμουν ασπρόμαυρη. Δεν ήμουν παστέλ. Ήμουν σκληρή. Δεν ήμουν αθώα. Ήμουν “προχωρημένη”. Κι όμως… Η ιστορία απέδειξε πως ήμουν πιο αθώα από όλους. Απλά οι υπόλοιποι έντυσαν την ενοχή τους με ροζ βολάν στα μανίκια και κάπως έτσι κράτησαν τα προσχήματα και ξεγέλασαν το κατεστημένο. Δεν με νοιάζει. Τώρα.
Εκεί, τότε, με ένοιαζε. Καταπιέστηκα. Θύμωσα. Τα έβαλα με τη μαμά μου. Την κατηγόρησα ότι εκείνη φταίει που με έντυσε έτσι, διαφορετικά. Και δεν χώρεσα, δεν μπήκα, δεν ενσωματώθηκα. Το αντίθετο. Σνιφ! Κλαψ!
Τώρα φοράω μαύρα. Τώρα είμαι η μύγα μέσα στο γάλα από επιλογή. Δεν ακολουθώ τις τάσεις. Οι τάσεις είναι για εκείνους που χρειάζονται κάποιον να τους δείξει το δρόμο. Εγώ τον ξέρω το δρόμο μου. Κάνω ό,τι θέλω και ό,τι γουστάρω. Ντύνομαι όπως μου κάνει κέφι. Οι τάσεις είναι εκεί για να γνωρίζω τι δεν πρέπει να φορέσω, τι πρέπει να αποφύγω. Προς τα πού θα πάνε όλοι, ώστε να ξέρω να πάω από αλλού για να είμαι διαφορετική.
Τώρα είναι προνόμιο το ύψος μου. Τα ψηλά μου πόδια αρέσουν στα αγόρια. Και με τα τακούνια δείχνουν ακόμα ψηλότερα. Τώρα αντιλαμβάνομαι πως τότε ήμουν ντυμένη όπως έπρεπε. Δεν υπάρχουν βολάν στο χαρακτήρα μου. Ούτε φρου φρου και γιρλάντες. Δεν με κολακεύουν. Και μόλις συνειδητοποίησα ότι τα φερμουάρ στο παντελόνι μου ήταν συμβολικά. Στο στόμα μου έπρεπε να είναι, να το ράβω πού και πού.
Anyway. Η μόδα έγινε το παιχνίδι μου για πολλά χρόνια. Ο τρόπος να αποτυπώνω τη διαφορετικότητά μου. Έκανα ό,τι μου κατέβαινε στο μυαλό. Κι ακόμα κάνω. Μόνο που τώρα δεν εκφράζομαι με τα ρούχα. Εκφράζομαι με το στόμα, με τις κινήσεις μου, με τη συμπεριφορά μου, με το ύφος μου, το ήθος μου, το χιούμορ μου. Και φοράω μαύρα. Είμαι ελεύθερη. Γιατί τώρα η μόδα έγινε της μόδας. Κι εγώ θέλω να είμαι διαφορετική. Δεν ασχολούμαι. Βαριέμαι. Ασχολούμαι μόνο με την αισθητική.
Φροντίζω τα υφάσματα να είναι ποιοτικά, τα μαύρα μου να ταιριάζουν μεταξύ τους, τα παπούτσια μου να είναι διαχρονικά κι εγώ να μένω αξέχαστη για την παρέα μου και για αυτό που κάνω τον άλλον να νιώθει. Αυτό με κάνει τώρα διαφορετική. Η επικοινωνία. Το μυαλό μου. Η ενέργειά μου. Η προσωπικότητά μου. Και τα μαύρα μου, σε έναν χρωματιστό trendy κόσμο.
Η μαμά μου, μου το έμαθε αυτό. Τη θυμάμαι να της γκρινιάζω που με έστειλε στο πάρτι ντυμένη με τζιν, ενώ όλα τα παιδάκια ήταν ντυμένα «καλά», κι εκείνη με το χαμόγελο του Υδροχόου, μου απαντούσε:
-Γιατί, “καλό” δεν είναι και το τζιν; Πανάκριβο.
-Δεν με νοιάζει. Ήταν τζιν. Ήμουν σαν τη μύγα μες στο γάλα.
-Ε, και δεν χαίρεσαι πού ήσουν διαφορετική; Ίδια με τους άλλους ήθελες να είσαι; Να μάθεις να είσαι πάντα ξεχωριστή. Γιατί είσαι ξεχωριστή.
tiramishoe 