Σήμερα με σήκωσε από το κρεβάτι πέντε φορές. Το βάζω μακριά για να ξυπνήσω, αλλά σηκώνομαι, το κλείνω και ξαναπηγαίνω στο κρεβάτι. Νυστάζω. Θέλω κι άλλο. Και μου αρέσει τόσο πολύ το ξυπνάω και ξανακοιμάμαι. Ηδονή. Τι σε νοιάζει θα μου πεις; Τίποτα. Έτσι το λέω γιατί το θυμήθηκα.
Σήμερα φοράω μαύρο υφασμάτινο παντελόνι, μαύρο t-shirt, μαύρη ζώνη με μια διακριτική μεταλλική αγκράφα σε ασημί ματ απόχρωση και μαύρα loafers. Όλα φέρουν την υπογραφή ενός μεγάλου οίκου και είναι ακριβά. Σε εκνεύρισα; Κούλαρε. Δεν στο γράφω για να σου κάνω επίδειξη. Το κάνω για να σου πω, ότι το να φοράς ποιοτικά κομμάτια, ακριβά δηλαδή είναι θέμα επιλογής. Και δικαίωμα -βεβαίως βεβαίως. Ψωνίζω επώνυμα από όταν ήμουν στο γυμνάσιο. Και το μυστικό μου; Ο στόχος, η στοχοπροσήλωση και η αποταμίευση.
Ναι, έχω κουμπαρά. Ναι, έχω αυτοσυγκράτηση, αν έχω στόχο.
Πόσα ρούχα ψωνίζεις το χρόνο; Πόσες φορές όλο και κάτι παίρνεις; Με πέντε, με δέκα ευρώ; Εγώ ποτέ. Έχω μια βασική γκαρνταρόμπα με λίγα και ακριβά ρούχα. Ψωνίζω ένα ζευγάρι ακριβά παπούτσια κάθε ένα ή δύο χρόνια -ανάλογα πως έχουν πάει τα οικονομικά μου- και ίσως ένα μαύρο ρούχο. Αυτά. Ένα δυνατό κομμάτι το χρόνο κι αν. Δεν τρελαίνομαι. Αποταμιεύω. Καβατζώνω.
Από μικρή το είχα αυτό, μου λέει η μαμά μου. Δεν χάλαγα ποτέ το χαρτζιλίκι μου στο σχολείο. Το κρατούσα. Όχι στον κουμπαρά μου. Είχα έναν μεγάλο ιπποπόταμο. Εκεί έβαζα τα χρήματα που μου έδιναν οι συγγενείς. Και η μαμά μου δεν με άφηνε να τον ανοίξω ποτέ. Άρα, εκεί τα χρήματα ήταν εγκλωβισμένα. Το χαρτζιλίκι μου το είχα εγώ, κάπου. Όπου θέλω. Κι όταν ερχόταν η ώρα να ζητήσω κάτι να αγοράσω, κάτι που μου είχε γυαλίσει, την αφόπλιζα λέγοντας: Να το πάρω; Έχω λεφτά!
Αυτό κάνω μέχρι τώρα. Μπορεί να μην βγω. Ή να βγω και να υπολογίσω πόσα ποτά θα πιώ. Αν έχω στόχο, αν έχω ερωτευθεί κάτι, θα το ρίξω στα λαχανικά και τα φρούτα, τα αβγά και τις φακές που είναι φτηνά μέχρι να καταφέρω να συγκεντρώσω το ποσό που θέλω. Ένα κομμάτι. Και κομμάτι κομμάτι, μέσα στα χρόνια έχω δημιουργήσει μια δυνατή γκαρνταρόμπα. Τι με νοιάζει αν το πήρα πέντε χρόνια πριν. Είναι μαύρο, σε κλασσική γραμμή, οπότε διαχρονικό και πάντα επίκαιρο και κομψό. Ακριβό για την κομψότητα και τη φινέτσα της εικόνας και τέλος. Αυτό με νοιάζει. Η εμφάνισή μου να αποπνέει κάτι ποιοτικό, χωρίς να αντιλαμβάνεσαι το λογότυπο. Δεν με νοιάζει το λογότυπο. Το μόνο που με νοιάζει είναι η σκέψη, η δημιουργικότητα πίσω από αυτό. Τα υλικά. Η δομή. Η διαφορετικότητα. Η αντοχή.
Δεν με πειράζει καθόλου, αν χρειαστεί να μην ψωνίσω τίποτα, ούτε ένα μακό μπλουζάκι για ένα χρόνο. Δεν με απασχολεί. Ψωνίζω μόνο όταν έχω συγκεντρώσει αρκετά χρήματα και ψωνίζω πάντα κάτι ακριβό, ποιοτικό δηλαδή, με σκέψη και άποψη ενός σχεδιαστή πίσω του. Και υλικά που αντέχουν στο χρόνο. Δεν πατσαβουριάζομαι με δυο πλυσίματα. Ευχαριστώ.
Έχεις αναρωτηθεί, πέντε πέντε, δέκα δέκα, πόσα χρήματα ξοδεύεις το χρόνο για καλλυντικά, ρούχα, παπούτσια; Και ίσως τη στιγμή που τα αγοράζεις σου φαίνονται φθηνά. Υπολόγισέ τα σε παρακαλώ. Χαλάς λιγότερα από διακόσια, τριακόσια ευρώ το χρόνο; Αποκλείεται. Ε, εγώ αγοράζω μόνο ένα. Και το προσθέτω στη συλλογή μου. Δεν με ενδιαφέρει να φοράω κάτι που θα φοράει και η διπλανή μου, δεν θέλω να φοράω κάτι πάνω μου που θα γίνει σαν μαραμένο μύδι μετά το πρώτο πλύσιμο, δεν παρασύρομαι καθόλου από καταναλωτική μανία. Είμαι αδιανόητα εγκρατής. Και ναι, έχω ακόμα κουμπαρά. Ένα γουρούνι.
Αυτά!
Υ.Γ. Ελπίζω να σε έπεισα να πάρεις κουμπαρά. Και να αρχίσεις να τρως φρούτα και λαχανικά.
Ξένια Ιωάννου
Photo by MrTzachas 🙂
tiramishoe 