Ντύνεσαι για σένα ή για τους άλλους;

-Πότε θα πάμε βόλτα;

-Θα πάμε.

-Δεν θα μας φορέσεις ποτέ ξανά;

-Θα σας φορέσω ξανά.

-Πότε;

-Δεν ξέρω. Σύντομα. Ελπίζω.

-Τώρα συνήθισαν τα πόδια σου στα sneakers κι εμείς θα σου φαινόμαστε κουραστικά. Ενοχλητικά. Πολύς πόνος για το τίποτα.

-Ε όχι και για το τίποτα…

-Ναι, καλά.

-Μα πού να σας φορέσω; Μέσα στο σπίτι; Γιατί;

-Έλεγες πώς μας αγαπάς.

-Σας αγαπώ.

-Όποιον αγαπάς, δεν τον ξεχνάς όταν δεν τον χρειάζεσαι.

-Έχετε δίκιο. Θα σας φορέσω σήμερα.

-Πού; Μέσα στο σπίτι;

-Ναι.

-Και θα περπατάς με τα τακούνια σαν την τρελή στο σαλόνι;

-Ναι.

-Χαχαχα… Θα είσαι γελοία.

-Δεν πειράζει.

-Μην μας σετάρεις με τις πιτζάμες όμως. Άκουσα ότι και τα ρούχα σου έχουν κάποια παράπονα.

-Ok. Ελήφθη. Θα ντυθώ, θα στολιστώ και θα φορέσω τακούνια. Θα ανοίξω κι ένα μπουκάλι κρασί. Στην κυριολεξία θα ντυθώ για μένα. Μόνο.

-Ναι, καλά… Έτσι λέτε όλες. “Εγώ δεν ντύνομαι για τους άντρες… εγώ δεν ντύνομαι για τις άλλες γυναίκες… εγώ δεν ντύνομαι για τους άλλους… Εγώ ντύνομαι για μένα…” Ναι, το είδαμε.

-Θα το δείτε. Απόψε. Θα χορέψω κιόλας. Τρελή. Στις 9 είναι καλά;

-Ναι. Μια χαρά. Θα έρθουν και τα σκουλαρίκια.

-Τέλεια.

*Δεν πήγε ποτέ. Τηλεφώνησε τελευταία στιγμή και ακύρωσε. Φόρεσε πιτζάμες κι άραξε στον καναπέ.

Ξένια Ιωάννου