Life art

Σιωπή.

Ο εγωισμός τα σάρωσε όλα στο πέρασμά του. Ο σκηνοθέτης ξαναπέρασε ψυχρά φίλτρα στην εικόνα. Γκρι συναισθήματα. Ασπρόμαυρα πλάνα. Σκοτεινή ατμόσφαιρα. Αργόσυρτη…

Ξαναπερπατάει μόνος του. Η ασπίδα προστασίας, το ψυχικό χαμόγελο αποχώρησε κάνοντας βαθιά υπόκλιση στο κοινό του και κρύφτηκε στο καμαρίνι του για να ξαναφορέσει τη μάσκα του πριν ξαναβγεί στην κοινωνία.

Χαμογελά. Όσο υπάρχει η τέχνη του κανείς δεν μπορεί να του κάνει κακό.

Εικόνες. Εικόνες πλαστές. Γεμάτες όνειρα, φαντασία. Και κάπου στο φόντο η δραματικότητα της ζωής. Δεν αλλάζει ο κόσμος έτσι. Πρέπει να βγάλεις τη μάσκα. Πρέπει να ξεβρακωθείς. Πρέπει να πεις την αλήθεια. Χωρίς καρυκεύματα, χωρίς ψέματα που ωραιοποιούν. Αντέχεις; Λίγοι αντέχουν. Λίγοι τολμούν. Αλλά είναι και οι μόνοι που τα καταφέρνουν. Οι υπόλοιποι φοβούνται.

Φωτιά. Κόστος. Φόβος. Κι ένα “αν” που καθορίζει την πορεία της ζωής. Θέατρο. Κρυμμένες αλήθειες σε βλέμματα που ποτέ δεν έγιναν λέξεις. Κρυμμένα συναισθήματα σε αγγίγματα που ποτέ δεν έγιναν από πρόθεση, αλλά τυχαία. Στα ψέματα. Αλλά η αλήθεια πάντα ξεγλιστρά… από βρεγμένα χέρια.

Ουπς! Μόλις ένιωσα μια αλήθεια. Και; Η αντίπερα όχθη τη διαψεύδει. Οφείλεις να πιστέψεις την εικόνα. Κι όχι τελικά το συναίσθημα που σου προκαλεί. Γιατί εδώ είναι ζωή. Κι όχι τέχνη. Στην τέχνη επιτρέπονται αυθαιρεσίες, υπονοούμενα, κρυφά νοήματα. Στη ζωή η παρεξήγηση καιροφυλακτεί στην επόμενη γωνία και θα κληθείς μάρτυρας υπεράσπισης στη δίκη του εαυτού σου. Χωρίς ενόρκους. Μόνη σου. Απέναντί του. Και τότε τι στοιχεία θα παρουσιάσεις; Τι αποδείξεις; Οι εικόνες μιλάνε από μόνες τους. Σιωπή…

Μια χυδαία λέξη γρατζουνάει την πόρτα της σκέψης. H  επιθετικότητα γίνεται μέσο απόκρυψης της εύθραυστης ευαισθησίας του. Η σκληρότητά του ασπίδα. Μεταμφιεσμένα φιλιά… μασκοφόρες αγκαλιές. Το πάθος δημιουργείται, μεταφράζεται από την ψυχή, φιλτράρεται από τους φόβους και εκφράζεται προκαλώντας ψυχικό πόνο. Ένταση. Η ηδονή κορυφώνεται βίαια, γρήγορα, πριν προλάβει να λειτουργήσει η καρδιά.

Η σιωπή διακόπτεται από κάτι που σπάει. Κρύσταλλο που έγινε χίλια κομμάτια. Και δεν ήταν η ευαισθησία του. Αυτή καλά οχυρωμένη πίσω από πέτρινα τείχη προστασίας και συναισθηματικής απραξίας παρακολουθούσε τις εξελίξεις. Η καρδιά της ήταν αυτό το κρύσταλλο που έσπασε; Ναι. Μόνη της την πέταξε στον τοίχο μήπως και ξυπνήσει κανείς από το λήθαργο ασφαλείας που έχει βολευτεί. Δεν πειράζει. Έχει κι άλλες. Πολλές καρδιές από κρύσταλλο. Έτσι τις σπάει κάθε φορά που νευριάζει. Και μετά παίρνει την επόμενη. Έχει πολλές καρδιές. Δεν έχει μόνο μία. Για αυτό και δεν φοβάται να τις πετάξει με φόρα…

Κοντινό στο τραυματισμένο χέρι του. Έτρεξε λίγο αίμα κι ένα κρυσταλλάκι καρφώθηκε στο δάχτυλό του, από τη μέσα πλευρά, της παλάμης. Στα επόμενα χρόνια θα μετακινηθεί, θα αλλάξει προσπαθώντας να βρει το δρόμο προς την καρδιά του. Θα τα καταφέρει; Ή απλά θα περάσει από την πάνω πλευρά καταλήγοντας μια μέρα σε ένα χαρτάκι στην τσέπη του;

Στην τσέπη του. Εκεί. Έχει ζέστη. Και πολύ κόσμο… Δεν θα νιώσει ποτέ μοναξιά.

Η μοναξιά είναι στην καρδιά. Στην αληθινή καρδιά, όχι σε αυτή που χρησιμοποιεί για να ζει. Σε αυτή, την κρυστάλλινη που έχει κρυμμένη, αλλά που της λείπει ένα μικρό κομματάκι για να ολοκληρωθεί και να λειτουργήσει σωστά. Για αυτό είναι εύθραυστη. Για αυτό είναι κρυμμένη. Γιατί ένας κραδασμός αρκεί να τη διαλύσει. Κι αυτός δεν έχει άλλες. Έχει μόνο μία.

Εκείνη γιατί έχει πολλές; Έλα ντε; Μήπως είναι τέρας; Μήπως δεν είναι άνθρωπος; Μήπως είναι άγγελος; Μήπως είναι διάολος; Μήπως είναι θεός; Μήπως…

Κοντινό στα μάτια της. Τι καταλαβαίνεις;

-Μάγισσα είναι.

-Για κοίτα καλύτερα.

-Δεν μπορώ. Φοβάμαι.

-Τι φοβάσαι;

-Την αλήθεια της. Δεν την αντέχω. Με ταράζει.

-Κοίτα.

-Όχι.

-Κοίτα.

Γιατί έχει πολλές καρδιές;

-Γιατί δεν φοβάται!

Ξένια Ιωάννου
Photo by me 😉