Αν σου χαρίζανε μια μαύρη κλασική δωδεκάποντη Louboutin γόβα ή μια φθηνή γόβα με ογκώδη φιάπα, ποια θα διάλεγες να συνυπάρχει δίπλα σου;
Ποιος νοήμων άνθρωπος αντί να επιλέξει την αιχμηρή κομψότητα μιας μαύρης κλασικής Louboutin γόβας, την παρατάει στο ράφι και φεύγει έχοντας στις αποσκευές του μια παπουτσωμένη φιάπα με δέκα πόντους τακούνι; Η μόδα θα μου πεις. Ναι, είναι της μόδας να είσαι «μπιπ» και να ψωνίζεις με το πουλί σου. Ναι, τα «μεταξωτά» τακούνια θέλουν και επιδέξιους αναβάτες. Και οι μακροχρόνιες σχέσεις θέλουν και κατάθεση ψυχής. Πού να τρέχεις; Πού να ρισκάρεις; Εκ του ασφαλούς, νομίζεις. Αλλά αναρωτήθηκες ποτέ πόσο κακόγουστο θα είναι το αστείο της ευκολίας; Πόσο αδιανόητα τραυματικό θα είναι να σε ποδοπατήσει μια φιάπα;
Έτσι νιώθω σήμερα. Σαν μια κλασική γόβα με δωδεκάποντο στιλέτο που νικήθηκε από μια κακόγουστη φιάπα. Την είχε μεγαλύτερη. Και η διαφορά κρίθηκε στους πόντους. Της φιάπας.
Ξέρεις, αυτά τα κακομούτσουνα παπούτσια, με τους πρόστυχους, φθηνούς συνειρμούς, τα πορνό υπονοούμενα και τους σιλικονάτους πάτους. Ας είναι. Το καλό της υπόθεσης είναι πως ακόμα νιώθω σαν γόβα στιλέτο. Αυτές τις κομψές, αυστηρές κυρίες με το σεξ απίλ να υποδηλώνεται με λέξεις κομψές και η χυδαιότητα να υπονοείται, να χρειάζεται κοφτερό μάτι και εκπαιδευμένο μυαλό να τη διαβάσει κανείς. Τα ευκόλως εννοούμενα είναι για τους χαζούς. Και οι χαζοί δεν έχουν θέση στο κρεβάτι μας. Πόσω μάλλον στη ζωή μας, στα γέλια μας, στις εξυπνάδες μας, στις συζητήσεις μας, στις διακοπές μας, στους καυγάδες μας, στα ηλιοβασιλέματά μας.
Σήμερα καταπατήθηκα από ένα κακομούτσουνο βρωμοπάπουτσο. Από μια επιθετική γκουμουτσοσύνη μπροστά και ένα φαλλικό κακοφτιαγμένο τακούνι πίσω. Με κάτι χρυσοποίκιλτες φασαρίες που ξεκουφαίνουν την αισθητική του και παραλύουν τις ελπίδες μου. Η κομψότητα και η φινέτσα αποσύρθηκαν στο υπόγειο αγανακτισμένες, όσο το πτηνό του προφανώς κελαηδούσε στο ρυθμό της κακογουστιάς. Άραγε, σε ποια κατηγορία λανθασμένης μου επιλογής ανήκει; Σε εκείνους που σηκώνονται περήφανα στη θέα της φιάπας για μια δυο βραδιές ή σε εκείνους που συμφωνούν με αυτού του τύπου την αισθητική; Σε εκείνους που γαργαλιούνται οπτικά για μια φορά ή μια για πάντα; Σε εκείνους που τη θεωρούν μεζέ ή σε εκείνους που τη θεωρούν καλόγουστη και επενδύουν; Σε εκείνους που δεν αναγνωρίζουν το λάθος στην εικόνα και το θεωρούν σωστό; Ω Θεέ μου! Ας είναι μικρό το λάθος, της μιας βραδιάς.
Φαίνεται καλό κορίτσι. Δεν αντιλέγω. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι είναι μια γυναίκα σωστή που καβαλάει ροζ σύννεφα τις νύχτες. Η φιάπα δεν αντανακλά την ηθική της. Την αισθητική της αντανακλά και αυτό λέει δυστυχώς πολλά -για τη δική του αισθητική. Αν ήταν τουλάχιστον κάτι μαύρο και μίνιμαλ, ίσως να μην μου έκανε τόσο μεγάλο καρούμπαλο στην ψυχή η φιάπα. Αν δεν ήταν φτιαγμένη από όλα αυτά τα εξώφθαλμα φθηνά υλικά ίσως να μην μου καρφωνόταν ένα φθηνό τακούνι στην καρδιά. Ίσως και να συγχωρούσα, ίσως και να κατανοούσα. Τώρα δεν κατανοώ τίποτα. Ή μάλλον τώρα κατανοώ τα πάντα.
Δεν έχω φιάπα καρδιά μου. Κι αν υπάρχει μία κάπου ξεχασμένη στην ντουλάπα μου είναι παραγεμισμένη με αρμονία, συμμετρία και μαύρη διαχρονική μεγαλοσύνη. Αιχμηρή και διαπεραστικά σέξι. Μπα! Η προσωπικότητά μου, η καρδιά μου και η ψυχή μου δεν έχουν φιάπες. Είναι δωδεκάποντες κομψές γόβες απόλυτης συμμετρίας, αυστηρότητας και δυναμισμού. Η απαιτήσεις είναι οξύτατες και το μυαλό αιχμηρό, ακονισμένο. Τα παπούτσια μου δεν αποκαλύπτουν. Υπονοούν. Φλερτάρουν. Γαργαλάνε τη φαντασία. Γρατζουνάνε τη φαντασίωση. Βάζουν τη λεζάντα. Αλλά δεν εικονογραφούν, δεν αποτυπώνουν, δεν ζητωκραυγάζουν τη διάθεση του πτηνού μου. Ακόμα κι αν δεν είναι έτσι, αυτό το μήνυμα περνάει το συγκεκριμένο φιαποειδές παπούτσι στον αντρικό εγκέφαλο. Για αυτούς τους συνειρμούς δημιούργηθηκε. Σ’ αρέσει δεν σ’ αρέσει, οι θύμησες που κινητοποιούνται είναι εκείνες των πορνοστάρ. Από εκείνες τα ξεπατικώσαμε. Και ναι, συνειδητά τα φορέσαμε κι εμείς στην προσπάθειά μας να κερδίσουμε πόντους. Και τελικά κερδίσαμε δέκα, δώδεκα, οχτώ συγκεκριμένους πόντους. Για ένα ή δύο ή τρία βράδια. Παρεξήγηση είπαμε κι εμείς, αλλά μετά κοιταχτήκαμε στον καθρέφτη και καταλάβαμε. Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο.
Καλώς ή κακώς, η κλασική γόβα είναι μια κυρία. Μια δυναμική γυναίκα που στέκεται στα πόδια της και δεν έχει ανάγκη τις ακρότητες. Δεν έχει ανάγκη από υποβοηθήματα. Έχει αυτοπεποίθηση και σε όποιον αρέσει. Δεν θα κοτσάρει δυο τούβλα κάτω από τις πατούσες της για να είναι περισσότερους πόντους το φαλλικό σύμβολο πάνω στο οποίο ισορροπεί. Ισορροπεί και χωρίς αυτό. Η γλώσσα της είναι αιχμηρή, η όψη της αυστηρή και σεβαστή, αδιανόητα σέξι και διαχρονική. Μακροχρόνια σχέση, που μπορεί μερικές φορές να χάνει το ενδιαφέρον της, παραμένει πάντα όμως η πιο ασφαλής επιλογή. Χωρίς να ελλοχεύει ο κίνδυνος παρεξηγήσεων και παρερμηνειών. Χμμ… Εξαρτάται από τα υπόλοιπα που τη συνοδεύουν σαφώς. Και φυσικά από τα υλικά και τα καλούπια που είναι φτιαγμένη. Μια φθηνή σε κουτσαίνει. Σου διαλύει τη μέση και σου κάνει κότσι. Μια ακριβή είναι καλοζυγισμένη, κουραστική μεν, αλλά υψηλής αισθητικής. Η ποιότητα των υλικών εκπέμπεται. Δημιουργώντας μια γκόμενα που δεν σε παίρνει και για πολλά τσαλίμια. Γκέκε; Άρα, έχεις να αποφασίσεις. Την ευκολία ή τη δυσκολία; Την παροδικότητα ή τη διαχρονικότητα; Την ξεπέτα ή τη συντροφικότητα; Άσε, θα σε διευκολύνω εγώ. Η φιάπα είναι ένα τρικ. Σου δίνει την εντύπωση ότι περπατάει στις μύτες. Είναι οπτικό και πρακτικό εφέ. Και όσο εσύ νομίζεις ότι ισορροπεί πάνω σε δέκα ή δώδεκα πόντους τακούνι, στην πραγματικότητα κουμαντάρει μόνο τους πέντε γιατί τα υπόλοιπα τα κάνει η φιάπα. Αν το τακούνι ήταν από δεκατέσσερα και πάνω, αν το τακούνι ήταν όσο ακονισμένο του πρέπει, τότε ναι, να της βγάλω το καπέλο. Να τη σεβαστώ και να αναγνωρίσω ότι περπατάει στις μύτες. Με το κουντεπιέ να έχει τερματίσει τις αντοχές του και ο πισινός της να έχει φτάσει στο Θεό. Ναι, τότε δεν έχεις λόγο να αντισταθείς. Είναι μια περσόνα με κότσια που δεν βγήκαν από κακοφτιαγμένα παπούτσια, αλλά από την ισχυρή της ταυτότητα που της δίνει την ικανότητα να περπατάει σωστά και όχι τρεκλίζοντας πάνω σε εκατόν πενήντα πόντους φαλλικά σύμβολα. Και μαγκιά της.
Αλλά δεν νικήθηκα από μια τέτοια εγώ. Εγώ νικήθηκα από το κακό γούστο. Τις πλουμιστές επιλογές. Τις φιοριτούρες και τις γιρλάντες. Τα σκέρτσα και τα νάζια. Τα τρικς και τα γερά στομάχια. Εγώ δεν αποδέχθηκα τον συμβιβασμό. Δεν δέχθηκα να παίξω το παιχνίδι των υποστυλωμάτων της ματαιοδοξίας του και της βόλεψής του. Εγώ δεν θα φορέσω φιάπες στις απαιτήσεις μου. Τα θέλω μου θα παραμείνουν γειωμένα. Οι πάτοι μου θα νιώθουν το έδαφος.
Εγώ τα ζήτησα όλα ή τίποτα. Ή δώδεκα πόντους και χωρίς φιάπα ή τίποτα. Ξεκάθαρες κουβέντες. Αυτά τα ας ξεκινήσουμε χαλαρά και μετά βλέπουμε, αυτά για μένα είναι φιάπες. Ή θα αναλάβεις τις ευθύνες σου και θα υψώσεις το αντρικό σου ανάστημα απέναντι στη ζωή ή θα κυκλοφορείς με μεταμφιεσμένες προθέσεις. Και τελικά;
Έφαγα μια ξεγυριστή φάπα. Και ξεκάθαρα νικήθηκα από μια φιάπα. Χαχαχαχα…
Γιατί είναι ηλίθιος. Και κακόγουστος. Και χαζός. Και ζαβός. Και δεν κατάλαβε ποτέ του τι περνώωωωω… Και έχει γίνει η μαλακία του βουνοοοοοο…. Δώδεκααααα! Οι πόντοι μου μαράθηκαν. Σε ένα ζευγάρι που παρέμεινε ενεργό και την καρδιά μου που φωνάζει σε μισώωωωωωω…. Δώδεκααααα!
Φυσικά και δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Φυσικά και δεν αποκλείω η φιάπα να τα καταφέρει και να ζήσουν αυτοί καλά κι εγώ καλύτερα. Φυσικά και αρνούμαι να γίνω φιάπα προκειμένου να αρέσω. Και το σίγουρο είναι ότι στην παπουτσοθήκη μου δεν υπάρχει χώρος για κακόγουστα πατούμενα, πετούμενα και τα συναφή! Και δεν ψωνίζω στις εκπτώσεις. Ούτε κάνω εκπτώσεις. Ειδικά στα ζητούμενά μου.
Δώδεκαααααα… Οι πόντοι μου κρεμάστηκαααααν…
Σας φιλώ,
Ξ.
tiramishoe 