Το πρόσωπό μου μοιάζει εύκολο. Δεν είναι. Το ακριβώς αντίθετο από μένα, μοιάζω δύσκολη. Δεν είμαι. Ή μήπως είμαι… Χμμμ; Για άλλους είμαι, για άλλους δεν είμαι. Όχι, όχι, δεν είμαι εύκολος άνθρωπος. Γενικά. Ειδικά, είμαι και μάλιστα πολύ. Όταν θέλω. Άμα θέλω.
Κάπως έτσι, συμβαίνει και με τα γυαλιά. Όλοι λένε, όταν με βλέπουν, πως έχω εύκολο πρόσωπο, θα μου πηγαίνουν όλα. Λάθος. Αποδεικνύομαι, δύσκολη. Εκτός από δύο εξαιρέσεις, ανθρώπων που ήξεραν καλά τη δουλειά τους και αμέσως βρήκαν αυτό που μου πηγαίνει. Τι σε νοιάζει θα μου πεις, το πρόσωπό μου. Τίποτα. Απολύτως τίποτα.
Τα γυαλιά μου όμως; Σίγουρα σε νοιάζουν τα γυαλιά μου. Καταρχάς, γιατί είναι λιμπιστικά Gucci. Διπλό G. Λογότυπο που σου δίνει δυο πόντους μπόι ακόμα. Βάλε και δέκα ή δώδεκα τα τακούνια σου. Ψήλωσες.
Αν είναι και μεγάλα, επιβλητικά, σαν τα δικά μου, ψηλώνεις κι άλλο. Γίνεσαι στιλάτη. Ακόμα και με τζιν, ακόμα και με φόρμες, ακόμα και με sneakers κοτσάρεις την τετραγωνισμένη τεράστια γκλαμουριά στα μάτια σου κι έγινες. Ντίβα. Σνομπ. Εντυπωσιακή. Ενημερωμένη. Όπως θέλεις πες το. Δεν με νοιάζει. Εγώ τα φοράω γιατί μου πηγαίνουν. Γιατί είναι μαύρα και γιατί κρύβουν τα μάτια μου, ακόμα κι όταν δεν είμαι μακιγιαρισμένη.
Κρύβομαι. Κρύβομαι όμως θαρραλέα. Με το κεφάλι ψηλά. Και με χρυσαφί λογότυπο στις χειρολαβές. Ένα διπλό G από τη μία κι ένα διπλό G από την άλλη, ψιθυρίζουν χρυσά ερωτόλογα κομψότητας, ύφους και στιλ στα αφτιά μου και ψηλώνω.
Παρατηρώ. Δεν μπορείς να δεις καν που κοιτάω. Παρατηρώ τα πάντα. Δείχνω ψαρωτική. Δεν με νοιάζει πως δείχνω. Με νοιάζει πως νιώθω. Νιώθω δυνατή. Επιβλητική. Κομψή. Σέξι. Βγάζω γυαλί, δείχνω σαν μαραμένο μύδι. Ξενύχτισα χθες. Βάζω γυαλί. Κουκλίτσα.
Αυτό. Αυτό καθιστά ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου επιτυχημένο. Να δίνει ύφος, προσωπικότητα, στιλ ακόμα και σε ένα αδιάφορο, απρόσωπο look. Το δικό μου δεν χρειάζεται πολλά πολλά. Τίποτα. Έχει από μόνο του ταυτότητα και σε μεταμορφώνει σε περιποιημένο, με άποψη, θηλυκό, ενώ η πραγματικότητα μπορεί να απέχει. Όχι. Όχι. Η πραγματικότητα δεν απέχει. Πρέπει να έχεις τα κότσια να προσεγγίσεις την επιβλητικότητα ενός τέτοιου γυαλιού. Διαφορετικά, θα στέκονται στη μύτη σου, δυο τεράστια τετράγωνα. Και θα σε βγάζουν βόλτα, σέρνοντάς σε από τη μύτη.
Τι θέλω να πω; Το κάθε πράγμα είναι φτιαγμένο για κάποιον. Όχι για όλους. Εγώ για παράδειγμα δεν μπορώ να φορέσω κάτι μικρό και στρογγυλό. Είμαι γελοία. Και θα ήθελα τόσο πολύ. Αλλά δεν υπάρχει κάτι τόσο γαργαλιστικά στρογγυλό στο είναι μου. Όλα είναι ευθείες. Και τετράγωνα. Άντε, στο τσακίρ κέφι, κάτι οβάλ. Στρογγυλό τίποτα. Ούτε καν ο κύκλος μου.
Anyway, επανέρχομαι. Πήρα την ευθεία της σκέψης μου και χάθηκα ξανά. Αναστροφή. Στο φανάρι.
Παρκάρω και κατεβαίνω στα γραφεία της Delux Hellas. Εκεί. Εκεί με περίμεναν. Κοιταχτήκαμε στα μάτια. Μου χαμογέλασαν. Χαμογέλασα πίσω. Σε περιμέναμε, μου είπαν. Ήρθα, τους είπα. Και φύγαμε μαζί στο ηλιοβασίλεμα. Έρωτας. Μουσική στο φόντο, αργόσυρτο περπάτημα, πεταλούδες στο στομάχι και μια γαλήνη. Η γαλήνη της ασφάλειας που σου προκαλεί ο ιδανικός σύντροφος. Θα είναι εκεί. Για πάντα.
Χαχαχα…
Αυτά τα γυαλιά, θα είναι για πάντα. Είναι διαχρονικά. Και δεν θα με κερατώσουν ποτέ. Εγώ ίσως. Με το επόμενο ζευγάρι που θα λιμπιστώ, αλλά υπόσχομαι να είναι πάλι Gucci. Ή Saint Laurent. Μέχρι εκεί. Πάντα όμως θα γυρίζω σε εκείνα. Γιατί είναι μαύρα. Γιατί μεταμφιέζουν τις πεσμένες μέρες μου με ανωτερότητα και απογειώνουν τις καλές μου. Αυτό. Αυτό είναι σχέση.
Εγώ θα τα καθαρίζω καθημερινά κι εκείνα θα καθαρίζουν για μένα.
Στιλάτη, υπεροπτική γκόμενα… Ελήφθη, όβερ!
Ξένια Ιωάννου
Photo by me 😉
tiramishoe 