Για κοίτα με… Μπορώ;

Αν τα στιλέτο σου ήταν φωνή, θα ήταν ήρεμη, σταθερή. Φωνή που θα μαρτυρούσε σιγουριά. Χωρίς ανάγκη να τσιρίξεις για να επιβληθείς, να φωνάξεις για να ξεχωρίσεις, να υψώσεις τα ντεσιμπέλ σου για να πάρεις πίσω τελικά δωράκι τον εκνευρισμό του απέναντι και την αμυντική έως αρνητική του στάση. Μην ταράζεις τους ανθρώπους. Να τους γοητεύεις πρέπει. Στο έχω ξαναπεί. Μην σπαταλάς όλη σου την επιμέλεια στην εμφάνιση, στα ρούχα και στα παπούτσια. Η πραγματική σαγήνη έρχεται από την φωνή, τον τόνο που ηχεί αυτοπεποίθηση, την χροιά που εκπέμπει ηρεμία. Την ηρεμία της δύναμης. Η ανασφάλεια και ο φόβος τσιρίζουν. Η πίστη και η αγάπη στον εαυτό σου εκπέμπει ραδιοφωνικά, σέξι. Χωρίς αγωνία.

Το επόμενο βήμα το βλέμμα σου. Καθαρό. Σταθερό. Η οπτική επαφή είναι το μεγάλο σου challenge. Μπορείς; Πολύ δυνατό χαρτί. Επίσης τακούνι στιλέτο για μια γυναίκα η ικανότητα να κοιτάει τον συνομιλητή της κατευθείαν στα μάτια χωρίς να αποπροσανατολίζεται η σκέψη της.

Είχα έναν φίλο κάποτε, όταν ήμουν μικρή -στην εφηβεία, που με μάθαινε να κοιτάω τους ανθρώπους στα μάτια. Με κάθιζε κάτω για καφέ και με ανάγκαζε να τον κοιτάω στα μάτια μέχρι να μάθω, μέχρι να σταματήσω να τα χαμηλώνω ή να τα ταξιδεύω αλλού. Μέγας καρδιοκατακτητής, περπατημένος, με μάθαινε να μην φοβάμαι τους ανθρώπους, να τους κοιτάω στα μάτια. Του έλεγα τα μυστικά μου, τα γκομενικά μου κι εκείνος υπογράμμιζε ως μέγα γόης ότι το μυστικό βρίσκεται στα κότσια σου να μπορείς να κοιτάς τον άλλον στα μάτια. Μεγάλο όπλο κι όχι μόνο στα ερωτικά. Στα φιλικά, στα επαγγελματικά, στα πάντα. Αυτοπεποίθηση το θεμέλιο πίσω από αυτό το σταθερό, δυνατό, ατρόμητο βλέμμα που δεν λοξοδρομεί, δεν δειλιάζει. Και αλήθεια. Χωρίς αλήθεια δεν μπορείς.

Με το θράσος της ηλικίας το κατάφερα. Και για να μπορώ να το κάνω καλύτερα, καθάρισα το βλέμμα μου. Από ψέμματα, υποκρισίες και ανασφάλειες.

Με τα χρόνια όμως, την έχασα αυτή την ικανότητά μου. Ξεχάστηκα, αδιαφόρησα, ηττήθηκα και συνειδητοποίησα ότι δείλιασα απέναντι στα βλέμματα.

Τα περισσότερα τα αποφεύγω συνειδητά, γιατί δεν μου αρέσει η αλήθεια που βλέπω. Αλλά σε εκείνα που θέλω, λοξοδρόμησα, δεν άντεξα. Κοίταξα αλλού. Για να μην εκτεθώ, για να κρυφτώ. Γιατί; Με τα χρόνια το βλέμμα μου από δωδεκάποντο στιλέτο έγινε σοσόνι και ξενέρωσα big time όταν το συνειδητοποίησα. Και τώρα, αφού διόρθωσα τον τόνο της φωνής μου, αφού η ζυγοστάθμιση της αυτοπεποίθησης πέτυχε, ο ήχος άλλαξε και τώρα στο συνεργείο μπήκε το βλέμμα.

Για να δούμε…

Είμαι σε καλό δρόμο! Κι έχω καλούς δασκάλους και προπονητές.

Βήμα πρώτο: διώχνουμε τις τοξίνες. Βήμα δεύτερο: αγαπάμε τον εαυτό μας ουσιαστικά. Βήμα τρίτο: αυτοπεποίθηση. Βήματα τέταρτο: γοητεία. Βήμα πέμπτο: βάζω στο mute τους φόβους μου και σε κοιτάω ξεδιάντροπα γιατί δεν φοβάμαι και δεν αποσυντονίζομαι από τις προσδοκίες σου. Σε κοιτάω στα μάτια γιατί η βάση μου στηρίζεται στα πόδια μου και όχι στα δικά σου. Για σένα, τον όποιον.

Σε σέβομαι, σε ακούω και δεν σε φοβάμαι. Γιατί σταμάτησα πια να φοβάμαι εμένα.

Αυτό να κάνεις κι εσύ. Να σταθεροποιήσεις το βλέμμα σου στα μάτια του άλλου. Αν δεν μπορείς τσέκαρε τις ισορροπίες σου. Αν μπορείς, τα συγχαρητήριά μου! Και τα επαγγελματικά και τα φιλικά και τα γκομενικά συγχαρητήριά μου.

Μόνο αν κυριαρχήσεις στο βλέμμα σου και στον ήχο σου θα καταφέρεις να κυριαρχήσεις και στη ζωή σου. Και το αντίθετο: μόνο αν κυριαρχήσεις στον εαυτό σου θα καταφέρεις να κυριαρχήσεις στο βλέμμα σου και στον ήχο σου. Και πριν από όλα αυτά, πρέπει να έχεις καταφέρει να κυριαρχήσεις στο μυαλό σου. Αυτό το πολύπλοκο μηχάνημα που σε κάνει ό,τι θέλει.

Για κοίτα με… Αντέχεις; Για πόσο;

Ξένια Ιωάννου