Παπούτσια. Η πιο σταθερή μου σχέση. Άντρες. Η πιο ασταθής.
Η αλήθεια είναι, όπως λέει και η ψυχολόγος μου, έχω ένα θέμα με το συναίσθημα. Δυσκολεύομαι. Το μυαλό μου καπελώνει τα πάντα. Ποτέ τα παπούτσια. Εκεί, στη θέα ενός έρωτα, ενός πραγματικού ψηλοτάκουνου έργου τέχνης, κατακλύζομαι από συναισθήματα. Αγάπης. Έρωτα. Θαυμασμού. Ερωτικής έξαψης. Έχω πρόβλημα γιατρέ μου. Έχεις.
Το ίδιο παθαίνω και στη θέα ενός ωραίου άντρα, αλλά αυτό συμβαίνει πολύ σπάνια. Δύσκολα εντοπίζω αντρικά έργα τέχνης. Παπούτσια πιο εύκολα. Και στα δύο όμως λειτουργώ με τον ίδιο τρόπο. Θα εντυπωσιαστώ από την εικόνα αμέσως. Μέχρι να πέσω για ύπνο, αν δεν μπορώ να τα βγάλω από το μυαλό μου, αν το πρωί είναι εκεί η πρώτη μου σκέψη, πρέπει να βρω τρόπο, να τα αγοράσω. Να βρω χρήματα, να βρω το νούμερό μου, να τα κάνω δικά μου. Το ίδιο και με τους άντρες.
Αν είναι sold out το νούμερο, είμαι διατεθειμένη να δοκιμάσω ένα μεγαλύτερο ή ένα μικρότερο. Αρκεί να το κάνω δικό μου. Τυφλώνομαι. Δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο. Και η λογική πάει περίπατο.
Κάπως έτσι, έχουν μπει στην ντουλάπα μου άντρες που με στένευαν και μου έβγαλαν κάλο, να τους θυμάμαι για μια ζωή. Άντρες που καθώς περπατούσα δεν ήταν καθόλου σταθεροί, παπούτσια που μου κόστισαν ακριβά και φόρεσα ελάχιστα. Ήταν όμως και θα είναι δικά μου. Για πάντα. Έργα τέχνης που κάθε φορά που τα βλέπω η καρδιά μου σκιρτάει. Αυτή είναι η σχέση μου με τα παπούτσια. Θαυμάζω την ιδέα, τη σκέψη, τη δημιουργικότητα που κρύβεται πίσω. Την τελειότητα. Μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας. Αυτό το αναπαίσθητο ενοχλητικό κάτι που δεν υπάρχει και αυτό το εξωφρενικά μικρό κάτι που ορίζει την ποιότητά του. Οι λεπτομέρειες είναι η ζωή μου. Κι εκεί κρίνεται η ηρεμία μου. Και ήρεμη έχουν καταφέρει να με κάνουν μόνο μερικά ακριβά, επώνυμα, ζευγάρια παπούτσια που όλα είναι προσεγμένα και τίποτα δεν έχει αφεθεί στην τύχη του. Από τη στιγμή που ανοίγεις το κουτί, μέχρι που το ξαναβάζεις στη θέση του. Οι ραφές, τα υλικά, η ένωση, η συμμετρία. Γαλήνη. Τίποτα δεν διαταράσσει το παρθενίσιο σύμπαν μου και το αυστηρό βλέμμα μου. Όλα μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας στην εντέλεια. Στο κουτί τους και στην ντουλάπα τους. Δικά μου.
Τι κι αν δεν είναι στο νούμερό μου, τι κι αν με στενεύουν, τι κι αν το τακούνι τους είναι τόσο ψηλό που δεν φοριέται κάθε μέρα, τι κι αν το ύφος τους είναι μόνο για ειδικές περιστάσεις. Είναι δικά μου. Και θα θυσιαστώ στο βωμό της τελειότητάς τους. Ακόμα κι αν δεν μπορέσω να τα φορέσω ποτέ. Είναι αριστουργήματα. Κι εγώ συλλέκτης των δικών μου εμμονών.
Με τους άντρες, καμία τελειότητα. Μόνο ατέλειες. Παρόλα αυτά, θα τους βάλω σπίτι μου. Γιατί η εικόνα τους, η συμμετρία τους μοιάζει να μην έχει ατέλειες. Κι όσο πλησιάζεις, τόσο τις βλέπεις. Απογοήτευση. Τα παπούτσια δεν σε απογοητεύουν ποτέ. Ειδικά αν είναι μαύρα και διαχρονικά.
Το αιώνιο λάθος μου είναι ότι πάντα ψωνίζω με την καρδιά μου και ποτέ με τη λογική μου. Έτσι, έχω ψηλά τακούνια για όλες τις περιστάσεις και δεν έχω παπούτσια για “κάθε μέρα”. Κάθε σεζόν αναζητώ το ιδανικό ζευγάρι που θα ντύνει και θα αντέχει την καθημερινότητά μου και πάντα καταλήγω να ερωτεύομαι και τελικά να ψωνίζω δωδεκάποντα. Μια φορά, ξέπεσα και στα δεκάποντα, σίγουρη και αποφασισμένη, ότι θα τα φοράω κάθε μέρα και συνέχεια. Χαχαχα… Για περπάτα από εκεί που πάρκαρες μέχρι το γραφείο, ένα τέταρτο;
Με τούτα και με κείνα δεν απέκτησα ποτέ, ένα ζευγάρι για κάθε μέρα. Έναν easy going σύντροφο που δεν με τσιμπάει η μέση μου από την ορθοστασία και δεν μου πρήζει τα πόδια. Ξέρεις τι συμβαίνει όταν σε στενεύουν κιόλας, ε; Νεύρα. Πολλά νεύρα.
Έχω sneakers. Αναγκάστηκα να τα αγοράσω μιας και η μόδα τα έβαλε στο υψηλότερο βάθρο. Βολεύτηκα. Ανάσανα. Περπατάω ξέγνοιαστη. Αλλά δεν τα ερωτεύτηκα ποτέ, δεν τα θαύμασα ποτέ. Κι όμως η σχέση μας μετράει ήδη αρκετά χρόνια, δεν με έχουν κουράσει ποτέ, με στηρίζουν, αγαπάνε τη μέση μου, δεν μου προκαλούν νεύρα και δεν με πρόδωσαν ποτέ. Τι δεν καταλαβαίνω;
Έχω και κάτι δεκάποντα ankle boots, με πολύ ενδιαφέρον χοντροκομμένα ιδιαίτερο τακούνι, επίσης άνετα, που περπατιούνται και με γυρίζουν σπίτι χωρίς νευρικό κλονισμό. Αναδεικνύουν την καλή μου πλευρά, μου δίνουν στιλ, τα αγαπώ, αλλά επίσης δεν τα ερωτεύτηκα ποτέ. Τα αγαπώ όμως. Είναι μοντέρνα, είναι ιδιαίτερα, δεν είναι στη mainstream πλευρά της μόδας -που δεν αγαπώ καθόλου. Αλλά και πάλι, λείπει αυτό το τσίμπημα από την καρδιά που μόνο ένα δωδεκάποντο στιλέτο σου δημιουργεί. Έχω πρόβλημα γιατρέ μου;
Έχεις.
Με αυτά τα δύο, νιώθω ήρεμη, ασφαλής. Με τα στιλέτα όμως νιώθω δυνατή. Με αυτά τα δύο νιώθω χαρούμενη, ευέλικτη. Με τα δωδεκάποντα όμως νιώθω ασταμάτητη. Δεν μασάω τίποτα και πουθενά. Νιώθω την υπερδύναμή μου, νιώθω έξαψη. Με τα καθημερινά νιώθω απλά άνετα. Μπερδεύομαι; Προς τα πού να πάω; Σε εκείνον που με αγαπάει ή σε εκείνον που τον βλέπω και τρελαίνομαι;
Στον ψυχολόγο να πας κουκλίτσα μου…
Και πού ‘σαι. Μην φορέσεις τακούνια, γιατί θα σου πάρει ώρα.
Ξένια Ιωάννου
Photo by me 😉
tiramishoe 